Bramy Do Duchowego Nieba

W Padma Puranie, Pan Sziwa kieruje następujące słowa do swojej żony Parwati, bogini Durgi:

"O Devi, najwznioślejszym systemem kultu jest wielbienie Pana Wisznu. A jeszcze lepszym od niego jest czczenie tadiya, czyli rzeczy związanych z Panem Wisznu."

W skład tadiya-upasanam (wielbienia tadiya), wchodzą takie elementy jak kąpiel w Gangesie i Jamunie, Tulasi-seva (służba oddania dla Tulasi), a także służenie czystemu Wajsznawie. Takie wielbienie jest uważane za pada-sevanam, jeden z dziewięciu procesów służby oddania, który Śrila Prabhupada definiuje jako "stan intensywnego przywiązania do myślenia o lotosowych stopach Pana" (Komentarz do ŚB 7.5.23-24).

Jest znaną prawdą, że życie duchowe rozpoczyna się od przyjęcia towarzystwa wielbiciela, sadhu. Bez łaski sadhu nie można uczynić postępu duchowego. Kult tadiya, a szczególnie oddawanie czci reprezentantowi Pana o czystym sercu, bardzo pomaga nam w uczynieniu szybkiego postępu duchowego. Ktoś może mieć wątpliwości i zapytać: "Rozejrzawszy się uważnie do koła, nie zauważyłem obecności czystego reprezentanta Boga. W jaki sposób jest więc możliwe, abym przyjął towarzystwo takiego Wajsznawy, służył mu i wielbił go, skoro nie jest on osobiście przy mnie obecny?".

Wyjaśnienie jest następujące. Istnieją dwa sposoby przyjęcia towarzystwa mistrza duchowego czy czystego wielbiciela: vani – słowa, oraz vapu – fizyczna obecność. Tak długo jak mistrz duchowy jest obecny fizycznie, uczeń powinien służyć jego fizycznemu ciału (vapu). W chwili, kiedy nie ma już dłużej jego fizycznego towarzystwa, powinien służyć instrukcjom swojego guru. Śrila Prabhupada mówi: "Chociaż fizyczne ciało nie jest obecne, wibracja powinna zostać przyjęta jako obecność mistrza duchowego. To co żyje, jest tym, co usłyszeliśmy od mistrza duchowego." (Wykład z Los Angeles, 13.01.1969).

Innymi słowy, vani, czyli instrukcje mistrza duchowego stanowią wiecznie żyjący element. Poprzez pamiętanie i podążanie za vani, a jeszcze lepiej, poprzez uczynienie instrukcji mistrza duchowego jednym z naszą duszą i sercem, jesteśmy w stanie wielbić i honorować go, oraz zawsze mieć jego towarzystwo, w procesie tadiya-upasanam. Jeżeli przyjmiemy, że vani mistrza duchowego nie jest różne od jego osoby, wtedy osobiście i bezpośrednio czcimy go naszą inteligencją. W ten sposób czynimy postęp w świadomości Kryszny.

Pańcaratra, która pierwotnie została wypowiedziana przez samego Pana, i która jest katalogiem praktycznego spełniania służby oddania, wyjaśnia dodatkową metodę umożliwiającą nam przyjęcia towarzystwa mistrza duchowego. Ponieważ sadhaka (praktykant życia duchowego w formie sadhana-bhakti), może zbliżyć się do Najwyższego Pana tylko via medium i przez uzyskanie kripa-śakti (łaski) guru, system Pańcaratrika wprowadza pięć dodatkowych form vapu mistrza duchowego. Są to:

- wizerunek mistrza duchowego (np. zdjęcie czy obraz)

- jego murti (statua)

- yantra (diagram z wpisanymi w niego mantrami)

- ghata (naczynie na wodę, które zostało uświęcone ceremonią "instalacji" – prana pratistha)

- buty mistrza duchowego

Powyższe pięć form jest uważanych za nieróżniące się od vapu (ciała) mistrza duchowego, i każde z nich jest w równym stopniu godne czci, stając się tym samym, bramą do duchowego królestwa Boga. Śrila Prabhupada potwierdził to, kiedy został zapytany czy jest obecny w swoim zdjęciu. Dodał także: "Obie rzeczy powinny być wielbione. Vani jest jednak ważniejsze niż vapu". W rozmowie z Hridayanandą Goswamim powiedział także, że z tego też powodu jego uczniowie popełniają tyle aparadha, mając na myśli swoje zdjęcie.

Jeżeli uczeń poważnie bierze sobie do serca instrukcje mistrza duchowego, to natychmiast jest umiejscawiany w towarzystwie Pana, jako konsekwencji honorowania vani i vapu. Jest to najgłębszy, a zarazem jedyny sekret, otwierający przed kimś transcendentalną bramę możliwości ujrzenia Najwyższego Pana. W ten sposób, mistrz duchowy zawsze daje towarzystwo swojemu uczniowi. Przynajmniej na tak długo, na jak długo uczeń postępuje zgodnie z jego wskazówkami.

Purnaprajna dasa

Artykuł pojawił się w biuletynie "Przyszłości Świątyni", Maj-Czerwiec 2007.